1. ADHD (Δ.Ε.Π.Υ.): Κατασκευασμένο ως «πρόβλημα», σε ένα σχολείο που καταρρέει
H διαταραχή υπερκινητικότητας και ελλειμματικής προσοχής (ADHD) είναι το σύνδρομο που θεωρείται ότι αφορά το 4% των παιδιών ηλικίας από 7 έως 15 ετών.
Η παράλυση του εκπαιδευτικού συστήματος αυτή την εποχή της κρίσης καθώς και το σχολείο που είναι πλέον προσαρμοσμένο στις ανάγκες της αγοράς επιτείνουν τα μαθησιακά προβλήματα των νέων.
Η μετωπική διάταξη για τη διεξαγωγή του μαθήματος και η “ακινησία” των παιδιών στα θρανία λειτουργούν εκρηκτικά για τα παιδιά με ADHD.
Η απάντηση: να ξαναρχίσουμε όλοι να μιλάμε πάνω στα γεγονότα της ζωής, στον πόνο και στις συγκρούσεις.
Άρθρο του Θεόδωρου Μεγαλοοικονόμου (ψυχιάτρου, διευθυντή της 9ης Ψυχιατρικής Κλινικής του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Αττικής) για την Εφημερίδα των Συντακτών
2. Burnout: Η “Ψυχολογικοποίηση” της Αλλοτρίωσης
του Κώστα Μπαϊρακτάρη (αναπληρωτή καθηγητή Κλινικής Ψυχολογίας, Τμήμα Ψυχολογίας Α.Π.Θ.) Αναδημοσίευση από το περιοδικό Κοινωνία και Ψυχική Υγεία (www.socialexclusion.gr)
Το σύστημα, για να διαχειριστεί τα ελλείμματα των πολιτικών που το προσδιορίζουν, χρειάζεται επιστήμονες που να κατασκευάζουν θεωρίες και να εφαρμόζουν πρακτικές ικανές να διασφαλίσουν την διαχείριση των αντιθέσεων που από τη φύση του αυτό δημιουργεί και αναπαράγει. Θεωρίες και πρακτικές οι οποίες λειτουργούν ως ανάχωμα απέναντι σε προσεγγίσεις που αμφισβητούν το κυρίαρχο επιστημονικό παράδειγμα. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι και το «φαινόμενο» της επαγγελματικής εξουθένωσης.
Από την δεκαετία του ’70 και έπειτα, πολλά ριζοσπαστικά κινήματα αρχίζουν να μεταφέρονται σιγά-σιγά αλλά συστηματικά —με την βοήθεια και της νεοσυντηρητικής Ανθρωπιστικής/Υπαρξιακής Ψυχολογίας ή της λεγόμενης Κριτικής Ψυχολογίας— στα άνετα βιωματικά δωμάτια του ψυχαναλυτή με τα μαξιλάρια, καθώς και στα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα, ξεκομμένα από την κοινωνική παρέμβαση και αλλαγή. Το πολιτικά και κριτικά σκεπτόμενο υποκείμενο μετατρέπεται σε άτομο-αντικείμενο που χρήζει εσωτερικής ψυχολογικής αλλαγής και ατομικής ανάπτυξης. Ωθείται έτσι από τους Ψυχο-Εκπαιδευτές αλλά και τους «Κριτικούς Ψυχολόγους» να βγάλει έξω από το σύστημα σκέψης και πράξης του την συνάρτηση της αλλαγής του με την αλλαγή του πολιτικο-κοινωνικού συστήματος, προτάσσοντας την δική του «ανάπτυξη» (ατομικισμός) ή ανακυκλώνοντας την ανέξοδη κριτική του ορθολογισμού με in vitro «δομήσεις» και «αποδομήσεις» θεωριών και θεσμών σε συνθήκες κοινωνικής απραξίας.
Το άρθρο αποτελεί επεξεργασμένη μορφή της ομιλίας που πραγματοποιήθηκε στο 3ο Πανελλήνιο Συνέδριο του κλάδου Κλινικής Ψυχολογίας και Ψυχολογίας της Υγείας της ΕΛΨΕ με θέμα: «Σύγχρονες Εξελίξεις στην εμπειρικά τεκμηριωμένη Κλινική Ψυχολογίας και Ψυχολογία της Υγείας», Θεσσαλονίκη, 9-11 Νοεμβρίου 2008.
