Η Φωτεινή Φραγκούλη γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Μόλυβο της Λέσβου. Από μικρή βρήκε στις λέξεις ότι πιο πολύ τη γοήτευε για να εκφραστεί. Έχει σπουδάσει παιδαγωγικά και ψυχολογία και εργάζεται ως δασκάλα στο 106ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών. Η παρουσία των μικρών της φίλων στη ζωή της, της δίνει χαρά και δύναμη.
Έργα της είναι: “Το χωραφάκι της αγάπης”, Γνώση, 1990, “Η Κυράνη του δάσους”, Αλεξάνδρεια, 1993 (έργο που ανέβηκε σε θεατρική παράσταση από την Πειραματική Σκηνή της Τέχνης στη Θεσσαλονίκη το 2008 και στο πλαίσιο του προγράμματος Μελίνα Μερκούρη ταξίδεψε σε πόλεις της Ελλάδας και του εξωτερικού), “Η Πορφυρένια και το μαντολίνο της”, Αλεξάνδρεια, 1995, “Το μισό πιθάρι”, Ελληνικά Γράμματα, 2000 (Α΄ βραβείο του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου και βραβείο του περιοδικού “Διαβάζω”), “Το ταίρι της αταίριαστης”, Ελληνικά Γράμματα, 2003 (ένα παραμύθι για μεγάλους), “Οι άγγελοι των κοχυλιών”, Ελληνικά Γράμματα, 2003, “Το τραγούδι της Περσεφόνης”, Ελληνικά Γράμματα, 2005 (Α΄ βραβείο του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου), “Εφτά ορφανά μολύβια… εφτά ιστορίες”, Ελληνικά Γράμματα, 2008 (Κρατικό βραβείο παιδικού λογοτεχνικού βιβλίου 2009 και βραβείο εικονογραφημένου παιδικού βιβλίου περιοδικού “Διαβάζω”, 2009), “Κατ-γατ-καραγάτ”, Εκδόσεις Πατάκη, 2011.
Η Φωτεινή Φραγκούλη έχει συμμετοχή με κείμενά της στα βιβλία :
– «Τόπος αλλού». Θαλάσσιοι τόποι στη λογοτεχνία για παιδιά και νέους. Εκδόσεις Πατάκη.
– «Τριάντα εννιά καφενεία και ένα κουρείο». Φωτογραφικό λεύκωμα της Τ. Χατζηδημητρίου. Πανεπιστημιακές εκδόσεις Κρήτης.
– «Ίσαλος γραμμή». Φωτογραφίες από ταξίδια με φορτηγά πλοία 1955 – 1966. Φώτης Μεταξάς. Εκδόσεις Στεφανίδη.
– «Ο Μιχαήλ Γούτος και ο Μόλυβος». Έκδοση Δήμου Μηθύμνας.
και στα περιοδικά :
– ΥΛΑΝΤΡΟΝ (λογοτεχνικό περιοδικό της Κύπρου)
– ΕΝΕΚΕΝ (Η Λέσβος της ψυχής μας)
– Λεσβιακό Ημερολόγιο 2013, Γράμματα – τέχνες – πολιτισμός.
Κείμενα της Φωτεινής Φραγκούλη στα σχολικά βιβλία :
– Τριάντα εννιά καφενεία και ένα κουρείο, στο β΄ τεύχος της Γλώσσας της Στ΄ Δημοτικού
– Παππούς και εγγονή, απόσπασμα από το βιβλίο «Το μισό πιθάρι», στο ανθολόγιο Γ΄ – Δ΄ Δημοτικού
Σύντομη παρουσίαση
“Το χωραφάκι της αγάπης”, Γνώση, 1990
Ένας θόρυβος παράξενος ακούστηκε. Ποδοβολητό και τίναγμα φτερών μαζί. Η γιαγιά άπλωσε τα χέρια της και αγκάλιασε προστατευτικά τα παιδιά.
«Τι είναι γιαγιά;» ρώτησε η Μαργίτσα ανήσυχη.
«Τι είναι τι είναι;» ρωτούσαν και τ άλλα παιδιά τρομαγμένα.
«Υπομονή! Ό,τι είναι θα φανεί, αναθαρρέψτε» είπε η γιαγιά.
Και καρτέρεψαν όλα ένα γύρω στη γιαγιά. Έτσι ενωμένα στην αναμονή είδαν σε λίγο τ αληθινά σαν ψεύτικα και τα ψεύτικα σαν αληθινά.
“Η Κυράνη του δάσους”, Αλεξάνδρεια, 1993
Αυτές είναι οι περιπέτειες της όμορφης Κυράνης, που γεννήθηκε από ένα ρόδι, αγάπησε ένα περαστικό παλληκάρι από την Ανατολή και ταξίδεψε για να το ξαναβρεί σε μακρινούς τόπους, όπου μεταμορφώθηκε και κο
ινώνησε τα παράξενα μυστικά του δάσους. Ένα καινούργιο παραμύθι, ωραίο σαν τα παλιά, δοσμένο με ποιητικά λόγια και μαγευτικές εικόνες από τους δύο νέους δημιουργούς του βιβλίου.
“Η Πορφυρένια και το μαντολίνο της”, Αλεξάνδρεια, 1995
«Τόση ευγένεια σε τόσο μικρό σκαρί» σκέφτηκε και χάιδεψε συγκινημένη το μαντολινάκι της. Μια μαλακιά πουπουλένια χαρά την πλημμύρισε συθέμελη. Μ’ αυτό το συναίσθημα συνέχισε να παίζει, να παίζει… Η γειτονιά της εκείνο το πρωινό είχε το καλύτερο ξύπνημα. Κι οι γονείς της ήταν διπλά χαρούμενοι που το κορίτσι τους είχε ό,τι ποθούσε.
“Το μισό πιθάρι”, Ελληνικά Γράμματα, 2000
Μια κόκκινη κλωστή ενώνει ανθρώπους, τόπους, ιστορίες. Ενώνει τη μικρή Ελένη με τον παππού και το νησί της. Το νησί με τη στεριά απέναντι. Καλοκαίρια, χειμώνες, καρπούζια, γλυκά του κουταλιού, αστεία, τραγούδια, περιπέτειες. Πράματα και θάματα ξεχειλίζουν από το μισό πιθάρι στο υπόγειο του σπιτιού της Ελένης. Πράματα και θάματα. Και ένα μυστικό! Το ξέρουν κάποια παιδιά του χωριού και τα μικρά αλεπουδάκια. Ποιο είναι αυτό το μυστικό;
Είναι ένα ποτάμι που κυλά…
“Το ταίρι της αταίριαστης”, Ελληνικά Γράμματα, 2003
Όλα τα είδε η γάτα της με τα σμαράγδια μάτια. Αλλά οι γάτες είναι εχέμυθες και μυστικοπαθείς. Ο πετεινός μονάχα έξαλλος τίναζε τα φτερά του και κακάριζε με απόγνωση γιατί την έχασε. Ήταν αυτός ο άμοιρος που βρήκε το άσπρο καπελάκι καταγής.
“Οι άγγελοι των κοχυλιών”, Ελληνικά Γράμματα, 2003
Μια κόκκινη κλωστή ενώνει το μισό πιθάρι με τους αγγέλους των κοχυλιών. Αέρας ταξιδεύει την κόκκινη κλωστή στα κλαδιά της ανθισμένης κυδωνιάς, στα φιδολούλουδα. Έκπληκτοι παρακολουθούν το ταξίδι της ο γάιδαρος με τα μικρά αυτιά, τα έναστρα σκαντζοχοιράκια και ο μικρός Αχιλλέας. Πεταλούδες την τεντώνουν για να χορέψει πάνω της η Καλημέρα κι ο Αντώνης. Βρέχει αλμυρή βροχή. Ο Λημνιός ναυτικός μαζεύει την κόκκινη κλωστή, την περνά μέσα από μαύρα μαργαριτάρια για να στολίσει το λαιμό της άσπρης χήνας του. Η χήνα ταξιδεύει στη λύπη και τη χαρά με τις λέξεις και συναντά εσάς και τα νησιά Κοχύλια με τα πολύτιμα μυστικά τους.
“Το τραγούδι της Περσεφόνης”, Ελληνικά Γράμματα, 2005
Όταν επέστρεψε η μαμά, έφερε στη Ροδιά ένα δώρο. Ένα με πολλά!
– Κοίτα, Ροδιά, είπε το Μαντατοπούλι. Μια κόκκινη βαλίτσα γεμάτη βιβλία!
– Για σένα, Ροδιούλα μου, τα βιβλία, τα παραμύθια και οι ήρωες των παραμυθιών. Για να έχεις εκτός από τα παιδιά και άλλους φίλους. Να αποκτήσεις “αδερφάκια”. Και το κόκκινο βαλιτσάκι για να ταξιδέψεις όταν μεγαλώσεις. Να φύγεις, να πετάξεις, να σπουδάσεις, να δυναμώσεις κι άλλο. Ο κόσμος είναι μεγάλος, όλα τα χωρά, είπε η μανούλα της.
“Εφτά ορφανά μολύβια… εφτά ιστορίες”, Ελληνικά Γράμματα, 2008 (βραβείο εικονογραφημένου παιδικού βιβλίου περιοδικού “Διαβάζω”, 2009)
– Έχω πολλά, κοριτσάκι, πάρε κι εσύ, έλεγε η Κερασιά και της πετούσε κεράσια διπλά κι εκείνη τα έβαζε στα αυτιά της 
σκουλαρίκια χαριτωμένα.
– Αχ! Τι όμορφα σκουλαρίκια, έλεγαν της νύχτας τα πουλιά και τα νυχτολούλουδα συμφωνούσαν και αρωμάτιζαν το δρόμο της επιστροφής.
Έκλεινε τα μάτια και ανέβαινε. Ο πατέρας την κρατούσε από το χέρι.
– Νύσταξες, αστεράκι μου; της έλεγε.
– Όχι, μπαμπά. Μόνο κλείνω τα μάτια μου για να βλέπω καλύτερα.
Ο πατέρας χαμογελούσε.
Έφταναν στο σπίτι. Της φιλούσε τα μαλλιά.
– Όνειρα γλυκά, φαντασμένο μου.
– Καληνύχτα, μπαμπά μου, απαντούσε εκείνη.
Και μέσα της σκεφτόταν: “Τι όνειρα γλυκά, καλέ πατέρα. Τι να δω πια στον ύπνο μου όταν βλέπω τόσα θαυμαστά στον ξύπνιο μου;”
Εφτά ιστορίες λοιπόν θαυμαστές και πολύχρωμες· εφτά ορφανά και γενναία μολύβια τις καταγράφουν για να περισώσουν πολύτιμες στιγμές της ζωής.
“Κατ-γατ-καραγάτ”, Εκδόσεις Πατάκη, 2011
Kατ-γατ-καραγάτ! Λέξεις μαγικές.
Μια φιλότεχνη γάτα, η Πουπέτα, κάθε βράδυ παρακολουθεί σαν κινηματογραφική ταινία τα όνειρα της κυρίας και επιστήθιας φίλης της. Η αγάπη και η αφοσίωση στη σχέση τους δίνουν στην ουρά της τη μαγική ιδιότητα να επεμβαίνει στα όνειρα και -κατ-γατ-καραγάτ!- να τα τροποποιεί, κάνοντας έτσι καλύτερο τον κόσμο. Η ίδια, λοιπόν, η Πουπέτα, καταγράφει αυτή την πρωτοφανή εμπειρία της και μας παραδίδει, ως συγγραφέας πια, ένα κείμενο γεμάτο εκπλήξεις και στοχασμούς.
Κατ-γατ-καραγάτ, γιατί το θαύμα της αγάπης κάνει ακόμα και τις γάτες συγγραφείς!
