Ένα ακόμα βιβλίο της αγαπημένης μας συναδέλφου εκδόθηκε, πέντε χρόνια μετά το θάνατό της. Η Φωτεινή, η δική μας Φωτεινή, με σημαντική παρουσία στην παιδική και εφηβική λογοτεχνία, είχαμε την τιμή να είναι συνάδελφος και μέλος του συλλόγου μας, δασκάλα στο 106ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών, συνταξιούχος τα τελευταία χρόνια της ζωής της. Είχαμε την τιμή να συνεργαστούμε κάποιες και κάποιοι από εμάς μαζί της, να συνομιλήσουμε, να συναναστραφούμε, να πάρουμε μια γεύση από την ευγένειά της και από την ιδιαίτερη σχέση της με τα παιδιά, από τις ανεπανάληπτες γιορτές που οργάνωναν μαζί. Τον Ιούλιο εκδόθηκε ένα ακόμα βιβλίο της, “Η ιστορία βλέπει”. Και απ’ ότι γνωρίζουμε, αναμένεται η έκδοση ενός ακόμα βιβλίου της, προφανώς είχε αφήσει έργα της στον εκδοτικό οίκο με τον οποίο συνεργαζόταν.
Μάνος Κοντολέων:
Ολιγογράφο θα τη χαρακτήριζα τη Φωτεινή Φραγκούλη (1958-2018), αλλά αν και λίγα τα βιβλία που έχουν την υπογραφή της, εντούτοις της έχουν προσφέρει μια ξεχωριστή θέση στη λογοτεχνία για παιδιά και νέους. Κι αυτό γιατί διαθέτουν κάποια ποιοτικά στοιχεία που σπάνια κανείς τα συναντά σε σχετικώς σύντομα κείμενα που «δείχνουν» τη διάθεσή τους να ενταχθούν στην κατηγορία εκείνη των εικονογραφημένων βιβλίων που η ματιά τους αγκαλιάζει ένα ευρύτερο ηλικιακά κοινό.
Γεγονός ακόμα πως η περίπτωση γραφής της Φραγκούλη μάλλον σπάνια είναι για τα ελληνικά δεδομένα. Αν θελήσω να βρω «συνοδοιπόρους της, θα στεκόμουνα στον Χρήστο Μπουλώτη και στην Αργυρώ Πιπίνη. Και οι τρεις αυτοί συγγραφείς μάς έχουν χαρίσει βιβλία που η δομή τους έχει έντονη μείξη πεζογραφίας και ποίησης, η θεματική τους έναν πλουραλισμό ανίχνευσης της σχέσης ρεαλισμού και φαντασίας και η γραφή τους μια ξεκάθαρη διάθεση να μην υποκύπτει στην ευκολία του ευκολοδιάβαστου. Και βέβαια, να κρατήσει κανείς και τις πολύ προσεγμένες εκδόσεις που τύχανε –και τυχαίνουν– τα βιβλία τους.
Ξεχωριστή, λοιπόν, περίπτωση η Φωτεινή Φραγκούλη, που είχε την ατυχία να φύγει νωρίς από τη ζωή και μάλιστα όταν πλέον η αναγνώριση της ιδιαιτερότητας του ταλέντου της έβρισκε ολοένα και μεγαλύτερη ανταπόκριση, όχι μόνο από ένα κοινό ειδικών (συχνά είχε τιμηθεί με σημαντικά βραβεία), αλλά και από ένα πλατύτερο πεδίο αναγνωστών. Σχεδόν σε όλα τα βιβλία της συναντά κανείς μια τρυφερή ματιά, μέσα από την οποία άλλοτε φωτίζεται η παράδοση, άλλοτε η Φύση, άλλοτε οι σχέσεις μεταξύ ανθρώπων και ζώων. Και θα πρέπει κανείς να σημειώσει την υποστήριξη προς το έργο της των Εκδόσεων Πατάκη, που αν και έχουν περάσει πέντε χρόνια από τον θάνατό της, συνεχίζουν να εκδίδουν κείμενά της τα οποία ή θα πρέπει η ίδια να τα είχε παραδώσει στον εκδότη ή να έχουν βρεθεί στα κατάλοιπά της και πλέον να υποστηρίζονται από τις άξιες (και από την ίδια επιλεγμένες) διαχειρίστριες του έργου της.
Θα συλλάβει την αίσθηση μιας διαχρονικής και καθόλου εξαρτώμενης από θρησκευτικές δοξασίες έκφρασης του ανθρώπινου πόνου.
Μέσα στον Ιούλιο του 2023 είδε το φως της έκδοσης και το βιβλίο Η ιστορία βλέπει. Το έχει εικονογραφήσει η Εύη Τσακνιά, η οποία μαζί με τη Φωτεινή Στεφανίδη υπήρξαν οι σταθερές εικονογράφοι των βιβλίων της Φραγκούλη.
Κεντρικό θέμα –όπως άλλωστε και ο τίτλος φανερώνει– η ιστορία. Μα που στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν αφορά ένα μεμονωμένο ιστορικό συμβάν αλλά μια ολόκληρη περίοδο που, αν και φαίνεται να έχει ιστορικά ολοκληρωθεί, στην ουσία συνεχίζει να υπάρχει μέσα από την Τέχνη που είχε δημιουργήσει.
Ο νεαρός Αχμέτ, κάτοικος της Πόλης, μετά τον θάνατο του πατέρα του αναγκάζεται να γίνει βοηθός χτίστη υπό την επίβλεψη κάποιου θείου του. Οι δουλειές του συνεργείου θα φέρουν τον νεαρό μέσα σε έναν εγκαταλελειμμένο ορθόδοξο ναΐσκο, που ο νέος ιδιοκτήτης του θέλει να τον χρησιμοποιήσει ως αποθηκευτικό χώρο και ζητά να καλυφθούν οι αγιογραφίες που υπάρχουν στους τοίχους του.
Ο Αχμέτ, στα πρόσωπα των μορφών που μέσα στο ημίφως τον κοιτούν, θα δει τη θλίψη του από τον θάνατο του πατέρα του, στην ουσία θα συλλάβει την αίσθηση μιας διαχρονικής και καθόλου εξαρτώμενης από θρησκευτικές δοξασίες έκφρασης του ανθρώπινου πόνου. Αν τα βλέμματα προσώπων στις τοιχογραφίες καλυφθούν, τότε μαζί τους θα σβηστεί και ο πόνος που συνδέει τον κάθε άνθρωπο της κάθε εποχής, του κάθε θρησκεύματος. Πάνω σε αυτόν τον καμβά η Φραγκούλη είχε στήσει την αφήγησή της και έτσι μας χάρισε ένα κείμενο που μιλά για την ανθρώπινη αγωνία του θανάτου και για το πώς αυτή μετουσιώνεται πρώτα σε θρησκεία και στη συνέχεια επανέρχεται σε μια ατομική στάση διαχείρισης της ιστορικής μνήμης.
Ενδιαφέρον κείμενο, ευαίσθητα γραμμένο, ευρηματικά εικονογραφημένο και άψογα τυπωμένο.
Πηγή: https://diastixo.gr/
Η ιστορία βλέπει
Φωτεινή Φραγκούλη
εικονογράφηση: Εύη Τσακνιά
Εκδόσεις Πατάκη
σ. 60
ISBN: 978-960-16-7565-7
