- 13:00, Πλατεία Κλαυθμώνος, κινητοποίηση της ΑΔΕΔΥ
- 18:00, Πλατεία Συντάγματος, συγκέντρωση με σωματεία και φεμινιστικές οργανώσεις
165 χρόνια μας χωρίζουν από τις 8 Μάρτη του 1857, όταν οι γυναίκες της κλωστοϋφαντουργίας και του ιματισμού βγήκαν με μια μαζική διαδήλωση στους δρόμους της Νέας Υόρκης ζητώντας καλύτερες συνθήκες δουλειάς και ίσες αμοιβές. Η διαδήλωση χτυπήθηκε άγρια από την αστυνομία και πνίγηκε στο αίμα, αλλά αποτέλεσε σταθμό στην πάλη των εργατριών γυναικών που δεν σταμάτησε.
Οι αγώνες των εργατριών που σήκωσαν το ανάστημά τους απέναντι στην εργοδοσία και το κράτος της φωτίζουν και σήμερα την ανάγκη της οργάνωσης και πάλης των εργαζόμενων και άνεργων γυναικών για μια ζωή με σύγχρονα δικαιώματα.
165 χρόνια μετά το ορόσημο της 8 Μάρτη 1857, οι γυναίκες εξακολουθούν να υφίστανται διακρίσεις στην εργασία, την εκπαίδευση, την υγεία, την πολιτική ζωή. Συνεχίζουν να είναι πιο ευάλωτες στη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό και να ζουν εκτεθειμένες σε όλες τις μορφές βίας. Η χώρα μας είναι στην τελευταία θέση μεταξύ των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε θέματα ισότητας των φύλων.
Η 8η Μαρτίου είναι ημέρα αφιερωμένη σε όλες εμάς που ακόμα και σήμερα βιώνουμε την εκμετάλλευση, την κοινωνική καταπίεση, τις διακρίσεις λόγω της έμφυλης ταυτότητάς μας την σεξουαλική παρενόχληση και κακοποίηση. Η 8η Μαρτίου είναι ημέρα αφιερωμένη στις γυναίκες και τις θηλυκότητες που αγωνιζόμαστε να ζήσουμε αξιοπρεπώς. Ένας αγώνας που δε σταματά! Ιδιαίτερα φέτος, η 8η Μάρτη 2022, γίνεται μαζική υπόθεση των γυναικών που πλήττονται από το θεσμικό σεξισμό, τις έμφυλες ανισότητες και την καταπίεση. Η 8η Μάρτη 2022 είναι η «δική μας υπόθεση». Η ίδια η πραγματικότητα θέτει επειγόντως το καθήκον για αγώνα, διεκδικήσεις και κατακτήσεις υπέρ των γυναικών, ειδικά τη δεδομένη στιγμή, που η έμφυλη βία, ως κοινωνικό φαινόμενο, έχει γίνει ευρέως ορατή με τραγικό και επαναλαμβανόμενο τρόπο.
Τα πρώτα θύματα της κρίσης είναι οι γυναίκες: είναι οι πρώτες που απολύονται, οι τελευταίες που προσλαμβάνονται, οι πρώτες που νιώθουν τα πρόσθετα οικονομικά οικογενειακά βάρη, τα συνήθη θύματα της βίας στο σπίτι, στην εργασία, στο δρόμο. Ο αγώνας για τα δικαιώματα των γυναικών ήταν και είναι πάντα μέρος του συνολικού αγώνα για τα εργατικά δικαιώματα. Το δικαίωμα της ίσης αμοιβής είναι ένα ακόμα αίτημα που δεν έχει διευθετηθεί.
Η έμφυλη βία αποτελεί ένα καθημερινό, παγκόσμιο φαινόμενο. Για τις γυναίκες με επισφαλή θέση εργασίας, τις άνεργες, φτωχές ή μετανάστριες, χωρίς οικονομική ανεξαρτησία και κοινωνική στήριξη, η αναζήτηση βοήθειας γίνεται ακόμα πιο δύσκολη. Η βία αυτή έχει ένα ευρύ φάσμα που μπορεί να ξεκινά από την παρενόχληση και τη λεκτική/ψυχική βία και να φτάνει μέχρι τον βιασμό και την γυναικοκτονία. Η βία αυτή συναντάται οπουδήποτε, από την οικογένεια μέχρι το εργασιακό περιβάλλον. Η καθημερινή έμφυλη βία και καταπίεση που βιώνουν οι γυναίκες στη δουλειά, στο σπίτι, στο δρόμο, ο έλεγχος που επιχειρείται να ασκηθεί στα γυναικεία σώματα. Ας αναλογιστούμε τους καθημερινούς βιασμούς, τις σεξουαλικές παρενοχλήσεις, την ενδοοικογενειακή βία που δεν καταγράφονται, γιατί ο φόβος που δημιουργεί η κοινωνία για την ομολογία τέτοιων περιστατικών είναι τεράστιος και η αντιμετώπιση του κράτους και της κοινωνίας απέναντι στο θύμα θα είναι σε πολλές περιπτώσεις αντί για υποστηρικτική είναι ενοχοποιητική.
Ζήσαμε τις τελευταίες εβδομάδες την ενεργοποίηση των ανακλαστικών της κοινωνίας, με αφορμή την υπόθεση του ομαδικού βιασμού της Γεωργίας Μπίκα από «υπεράνω πάσης υποψίας παιδιά», μέλη της αστικής τάξης, με ισχυρές επιχειρηματικές διασυνδέσεις. Η οργή για τη θεσμική ασυλία που επί χρόνια απολαμβάνουν οι δράστες, αλλά και η αλληλεγγύη προς την επιζώσα, ξεπέρασε τα κοινωνικά δίκτυα και εκφράστηκε δυναμικά στο δρόμο. Λίγες μέρες αργότερα, η ηχηρή αντίδραση του κόσμου πέτυχε την απόσυρση του σκοταδιστικού «εκπαιδευτικού υλικού» του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής του Υπ. Παιδείας, που προοριζόταν για «μαθήματα προγεννητικής αγωγής».
Τα παραπάνω μαρτυρούν τη δεκτικότητα της κοινωνίας να αντικρύσει τις εκφάνσεις της έμφυλης καταπίεσης και την ετοιμότητα να απαντήσει στις καθημερινές σεξιστικές προκλήσεις.
Κάθε επιζήσασα είχε και έχει φωνή. Η πολιτεία και η κοινωνία κωφεύουν για χρόνια. Τα αυτιά πρέπει να ανοίξουν ακόμα περισσότερο, ο κλοιός του φόβου να σπάσει, τα δικαιώματα των θυμάτων οφείλουν να μπουν μπροστά στα αιτήματα μας. Το 2021 έκλεισε με τον τραγικό απολογισμό των 17 επίσημα καταγεγραμμένων γυναικοκτονιών, με τους πραγματικούς αριθμούς να παραμένουν άγνωστοι λόγω της περιορισμένης καταγγελίας και της υποκαταγραφής από τις αρχές. Η πανδημία έχει πολλαπλασιάσει την έκθεση στην ενδοοικογενειακή βία, λόγω της παρατεταμένης συνύπαρξης των θυμάτων με τους κακοποιητές.
Κάθε 8η του Μάρτη συμμετέχουμε ενεργά στο πλαίσιο των κινητοποιήσεων για μια παγκόσμια φεμινιστική απεργία.
Στον τομέα της εργασίας:
Στη χαραυγή του 2022 οι αναπληρώτριες εκπαιδευτικοί δεν έχουν το δικαίωνα να κάνουν οικογένεια και να γίνουν μητέρες. Δεν έχουν µόνο να αντιμετωπίσουν την αλλαγή του τόπου διαβίωσης κάθε χρόνο και για χρόνια και να καλύψουν το νοίκι και τα έξοδά τους µε τον πενιχρό µισθό τους, έχουν ταυτόχρονα να αντιµετωπίσουν όλες τις διακρίσεις που βιώνουν σε περίπτωση που µείνουν έγκυοι.
Το καθεστώς της ελαστικής εργασίας των συµβασιούχων στην εκπαίδευση δεν αναγνωρίζει το δικαίωµα της προστασίας της µητρότητας σε περίπτωση επαπειλούµενης εγκυµοσύνης, καθώς το καθεστώς των αδειών των αναπληρωτ(ρι)ών είναι απαράδεκτο. Η άδεια που δικαιούνται είναι όλη κι όλη 7 ηµέρες! Η αναρρωτική άδεια είναι 15 µέρες κι αυτές µε την προϋπόθεση ότι θα αρρωστήσουν τουλάχιστον 10 µέρες µετά την πρόσληψη! Ακόµα, κινδυνεύουν µε απόλυση, αν χρειαστεί να παρατείνουν την αναρρωτική άδεια. Οι άδειες µητρότητας για τις αναπληρώτριες είναι 2 µήνες πριν τον τοκετό και 2¼ μήνες µετά τον τοκετό ενώ στερούνται άδειας ασθένειας τέκνου, άδεια επαπειλούμενης κύησης με αποδοχές, ένσημα και αναγνώριση προϋπηρεσίας και έχουν λειψά δικαιώματα και κατά την άδεια μητρότητας (κύησης, λοχείας, ανατροφής). Γι’ αυτό και πλήθος αναπληρωτριών εκπαιδευτικών οδηγούνται στην παραίτηση για να διαφυλάξουν την εγκυμοσύνη τους ή για να θηλάσουν!
Την ίδια στιγμή, μέσα στο σπίτι οι γυναίκες καλούνται να σηκώσουν το βάρος της κατάρρευσης του ΕΣΥ, των δημόσιων υπηρεσιών πρόνοιας και της ανυπαρξίας πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας. Η 24ωρη φροντίδα των παιδιών, ηλικιωμένων και αρρώστων πέρασε αποκλειστικά στην “ατομική ευθύνη” τους και ήρθε να προστεθεί στα “διαχρονικά” γυναικεία οικιακά βάρη (καθαριότητα, μαγείρεμα, κ.ό.κ.).
Χαιρετίζουμε τις σύγχρονες γυναίκες που καθημερινά ορθώνουν το ανάστημά τους και αγωνίζονται για τα εργασιακά, κοινωνικά και έμφυλα δικαιώματά τους, μέσα και έξω από το σπίτι, στην οικογένεια, στην εργασία, στην μερική και ελαστική απασχόληση, στη μαύρη και ανασφάλιστη εργασία, στην επισφάλεια, στο ζοφερό περιβάλλον που έχουν δημιουργήσει η εφαρμοζόμενη πολιτική από ΕΕ, ΔΝΤ, Ελληνικές κυβερνήσεις, Κεφάλαιο. Χαιρετίζουμε τις γυναίκες που οραματίζονται και παλεύουν για την ανατροπή της παρούσας άθλιας κατάστασης, που ψάχνουν το δρόμο της εργατικής χειραφέτησης και της οικοδόμησης μιας κοινωνίας της ελευθερίας, της ισότητας, της δικαιοσύνης, της απελευθέρωσης από τα δεσμά της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης.
ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!
Αρνούμαστε να υποταχθούμε στη βαρβαρότητα της εκμετάλλευσης και καταπίεσης!
Δε διαπραγματευόμαστε τη ζωή και τα δικαιώματά µας!
Έχουμε τη δύναμη να διεκδικήσουμε αυτά που µας ανήκουν και µας στερούν
ΚΑΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΝΗ ΤΗΣ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ!!!
Καμία μόνη και κανένας μόνος!
Το εργατικό και το φεμινιστικό κίνημα είναι αναγκαίο να συνδυάσουν τη δράση τους ενάντια στην έμφυλη βία και τις σεξιστικές διακρίσεις.
Οργανώνουμε, καλούμε, συμμετέχουμε:
Τρίτη 8 Μάρτη
- 13.00 Πλατεία Κλαυθμώνος στην κινητοποίηση της ΑΔΕΔΥ
- 18.00 συγκέντρωση στην Πλατεία Συντάγματος με σωματεία και φεμινιστικές οργανώσεις
