Προς τους γονείς των μαθητών μας και την τοπική κοινωνία,
ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ
Η αξιολόγηση (Ν.4823 του 2021) είναι το πρώτο γρανάζι της επιχείρησης κρυφής ιδιωτικοποίησης του δημόσιου σχολείου, το εργαλείο για να περάσει η αυτονομία της σχολικής μονάδας. Εφαρμόζεται δεκαετίες τώρα σε άλλες χώρες (βλ. ΗΠΑ, Αγγλία, Αυστραλία, Σουηδία, κ.ά.) με καταστροφικά αποτελέσματα. Για να δούμε μερικά σημεία της ελληνικής αντιγραφής των μοντέλων αυτών:
- Τα σχολεία στο εξής μετατρέπονται σε μικρές επιχειρήσεις. Θα αναζητούν χορηγούς ώστε να εξασφαλίζουν τα απαραίτητα μέσα για τη λειτουργία τους. Ένα παράδειγμα αποτελεί η παραχώρηση των χώρων τους για εκδηλώσεις με αντίτιμο. Οι σχολικές μονάδες θα ανταγωνίζονται μεταξύ τους ποια θα καταφέρει να «αρπάξει» πρώτη τη χορηγία και οι εκπαιδευτικοί θα αξιολογούνται για το κατά πόσο αποδεικνύονται ικανοί μάνατζερ ώστε να προσελκύουν κεφάλαια. Στόχος είναι η όσο μεγαλύτερη απεμπλοκή του κράτους από τη χρηματοδότηση. Οι ιδιώτες βέβαια θα επιβάλουν και τους δικούς τους όρους με στόχο το κέρδος, αδιαφορώντας για τις πραγματικές ανάγκες των μαθητών.
- Τα σχολεία στο εξής θα συγκρίνονται μεταξύ τους και θα χωρίζονται σε «καλά» και «κακά». Ένα σχολείο θα χαρακτηρίζεται «κακό» όταν
- δεν έχει επαρκές προσωπικό (δηλαδή έχει κενές θέσεις εκπαιδευτικών).
- δεν επαρκεί η χρηματοδότησή του για την θέρμανση, την συντήρησή του, τον εκσυγχρονισμό του με σύγχρονα μέσα και υλικά διδασκαλίας γιατί δεν βρήκε χορηγούς και δωρητές.
- οι μαθητές του έχουν χαμηλές επιδόσεις σε σχέση με τους μαθητές άλλων σχολείων.
- δεν έχει το απαραίτητο προσωπικό και υλικό για την υποστήριξη των μαθητών με ειδικές ανάγκες και μαθησιακές δυσκολίες.
- οι μαθητές απουσιάζουν συχνά ή εγκαταλείπουν το σχολείο (φταίει το σχολείο άραγε;).
- Η αξιολόγηση δεν αφορά μόνο στις σχολικές μονάδες ή τους εκπαιδευτικούς αλλά και στα παιδιά, καθώς εισάγονται πανελλαδικές εξετάσεις για την Στ δημοτικού. Το μέτρο έχει ως στόχο να συνδέσει τις επιδόσεις τους με την αξιολόγηση της σχολικής μονάδας και κατόπιν τη χρηματοδότησή της. Οι πανεθνικές εξετάσεις στο δημοτικό γεμίζουν άγχος τους μαθητές, μετατρέπουν όλη τη σχολική χρονιά σε μία προετοιμασία για το τέλος και παραγκωνίζονται όλα τα μαθήματα που δεν εξετάζονται (όλα πλην Γλώσσας και Μαθηματικών). Εξοβελίζονται το παιχνίδι, οι συζητήσεις, οι τέχνες, κ.λπ.. Τα παιδιά μεγαλώνουν απότομα.
- Η αξιολόγηση όμως έχει χώρο και για τους γονείς! Μέχρι σήμερα οι σύλλογοι γονέων υποστήριζαν σε βασικές υλικοτεχνικές ανάγκες τα σχολεία, με δικές τους πρωτοβουλίες (κουρτίνες, προτζέκτορες, βάψιμο, κ.ά. που αποτελούσαν και τότε υποχρέωση του κράτους). Πλέον θα βάζουν πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη αν τύχει το σχολείο των παιδιών τους και δεν έχει καλή βαθμολογία στην αξιολόγησή του.
- Το επόμενο βήμα θα είναι να δοθεί στους ίδιους τους γονείς η δυνατότητα να επιλέγουν σχολείο, ανάμεσα στα «καλά» και στα «κακά». Θα έχουν πραγματικά ΟΛΟΙ οι γονείς τη δυνατότητα να επιλέξουν; ΟΧΙ. Τελικά, τα σχολεία θα επιλέγουν τους μαθητές τους, μιας και οι «κακοί» μαθητές θα αποτελούν μελλοντική απειλή για την αξιολόγηση και χρηματοδότηση της σχολικής μονάδας!
Ποιος είπε ότι οι εκπαιδευτικοί δεν έχουμε θέσεις για το σχολείο και τη μόρφωση των μαθητών μας;
- Πάγιο αίτημά αποτελεί να βρίσκονται όλοι οι δάσκαλοι στη θέση τους από την αρχή της χρονιάς. Φέτος, Οκτώβρη μήνα και υπάρχουν ακόμη 6.000 κενά εκπαιδευτικών! Και μάλιστα, για να τα καλύψει όπως όπως το υπουργείο Παιδείας, προχωρά αυτές τις ημέρες σε εκατοντάδες συγχωνεύσεις τμημάτων ανά τη χώρα, δηλαδή μαθητές αλλάζουν τμήμα και δάσκαλο/α εν μέσω της χρονιάς!
- Πάγιο αίτημα επίσης είναι να σταματήσει το κάτεργο των 3μηνων, 9μηνων, κ.λπ. συμβάσεων εργασίας των εκπ/κών (το οποίο έχει μόνο στόχο τα μειωμένα δικαιώματα των συμβασιούχων, την οικονομική ελάφρυνση του προϋπολογισμού και αποτέλεσμα την εξόντωση των ίδιων σε κάθε επίπεδο). Πώς θα «δεθούν» οι μαθητές με τους δασκάλους τους αν εκείνοι συνεχώς μεταναστεύουν; Πώς θα αποκτήσουμε την έννοια της κοινότητας που τόσο έχουμε όλοι ανάγκη μέσα στα σχολεία, αν κάθε χρόνο τα παιδιά γνωρίζουν 10 νέους διαφορετικούς δασκάλους;
- Μόνιμη διεκδίκηση με αμιγώς παιδαγωγικά κριτήρια είναι η μείωση του αριθμού των μαθητών στα τμήματα. Το υπουργείο αντίθετα πέρσι, εν μέσω κορονοϊού, αύξησε τον αριθμό από 22 στους 25 μαθητές ανά τάξη.
- Διεκδικούμε πληρέστερες σχολικές εγκαταστάσεις, ικανές να δημιουργήσουν ένα αρμονικό κλίμα για την καθημερινότητα των παιδιών εντός τους. Αντίθετα, το κράτος και οι δήμοι εδώ και μια δεκαετία ιδρύουν νέα τμήματα, ακόμη και ολόκληρες σχολικές μονάδες (βλ. νηπιαγωγεία) μόνο σε κοντέινερ. Κοντέινερ!
- Στην κατεύθυνση της βελτίωσης του παραγόμενου εκπαιδευτικού έργου είναι το αίτημά μας εδώ και 1,5 χρόνο για επεξεργασία της ύλης με σκοπό να καλυφθούν τα κενά που δημιούργησε η εξ αποστάσεως εκπαίδευση. Ύλη την οποία κάποιοι μαθητές χωρίς εξοπλισμό διδάχτηκαν ακόμη και τηλεφωνικά, τον καιρό του webex. Έτσι αντιλαμβάνεται την έννοια «ισότιμης πρόσβασης» στην εκπαίδευση το υπουργείο, το οποίο την ύλη εκείνης της περιόδου τη θεωρεί διδαγμένη κανονικά…
Ο αγώνας μας δεν είναι κλαδικός.
Είναι αγώνας για ένα σχολείο γνώσης και ελευθερίας, που δε διαχωρίζει αλλά ενώνει!
Είναι πολλά τα χρόνια που το υπουργείο Παιδείας λοιδορεί τον κλάδο των εκπ/κών, προσπαθεί να υποβιβάσει το έργο μας και να μας ενοχοποιήσει για όλα τα δεινά της εκπαίδευσης, απεμπολώντας τις δικές του ευθύνες. Έναν κλάδο που ο μισός σχεδόν, εξαιτίας των πολιτικών λιτότητας, έχει φτάσει να αποτελείται από συμβασιούχους που γυρίζουν όλη την Ελλάδα, κάθε χρόνο κι άλλο μέρος, πολλές φορές με μισθό που φτάνει ίσα για το ενοίκιο και οι οποίοι απολύονται κάθε καλοκαίρι και ξαναπροσλαμβάνονται το φθινόπωρο.
Ίσως να φταίει που αντιπαλεύουμε διαχρονικά τις πολιτικές του με απεργίες, με διαδηλώσεις, με παρεμβάσεις στο υπουργείο Παιδείας και στα τοπικά δημοτικά συμβούλια για να αυξηθεί η δαπάνη για την παιδεία, για να έχουμε κτήρια κατάλληλα, για να έχει κάθε τάξη δάσκαλο από την αρχή της χρονιάς, για να επιτυγχάνονται οι προϋποθέσεις ώστε να ζουν και να μορφώνονται όλα τα παιδιά ισότιμα μέσα στα σχολεία. Ίσως να μη μας συγχωρεί την προώθηση παιδαγωγικών πρακτικών ενάντια στο καθεστωτικό μοντέλο εκπαίδευσης, οι οποίες έχουν επίκεντρο τον μαθητή, την ψυχοσύνθεσή του και την ανάπτυξη της κριτικής σκέψης του μακριά από δασκαλοκεντρικές θεωρίες του παρελθόντος, άρρηκτα συνδεδεμένες με αυταρχισμό. Ίσως να μας εκδικείται επειδή εν μέσω πανδημίας δώσαμε τα πάντα τόσο για να στηρίξουμε ΟΛΟΥΣ τους μαθητές μας με κάθε τρόπο (βλέπε webex, όταν το υπουργείο πέταξε μαθητές και εκπ/κούς σε μια πλατφόρμα με τόσες δυσκολίες, χωρίς καμία υποστήριξη και μάλιστα απόγευμα -την ώρα που για τα ιδιωτικά επιτράπηκε η πρωινή λειτουργία-) κι όχι μόνο όσους είχαν τα κατάλληλα τεχνολογικά μέσα. Ίσως και για την προσπάθεια να παραμείνουν τα σχολεία ανοιχτά και με ασφάλεια, όταν κάναμε προτάσεις σ’ αυτήν την κατεύθυνση αλλά καμία δεν εισακούστηκε! Ίσως φταίει που δε μας παίζουν τα κανάλια. Σίγουρα όμως φταίει ότι δεν υποτασσόμαστε στην αντιεκπαιδευτική πολιτική που θέλει να ορθώσει νέα εμπόδια στην προσπάθεια των παιδιών των λαϊκών τάξεων να μορφωθούν.
Είμαστε κομμάτι μιας κοινωνίας που αγωνίζεται για ένα καλύτερο αύριο. Ζούμε ό,τι ζείτε, είμαστε μαζί κι όχι απέναντι, όπως θα ήθελε το υπουργείο.
Αντιπαλεύουμε την αξιολόγηση όχι από τεμπελιά αλλά από έγνοια για τους μαθητές μας και την αυριανή κοινωνία.
Σας καλούμε να παλέψουμε μαζί για τη διάσωση της ισότιμης πρόσβασης στην εκπαίδευση για όλα τα παιδιά και για τον δημόσιο χαρακτήρα του σχολείου!
