Γνώρισα τη Χριστίνα πριν χρόνια. Ήμασταν συνταξιδιώτες με μια ομάδα δασκάλων που αναζητούσε τα σημάδια του ελληνισμού σε τόπους μακρινούς. Ακολουθούσε παντού με εκείνα τα γρήγορα, μικρά βηματάκια που τη χαρακτήριζαν, χωρίς ποτέ να διαμαρτυρηθεί για κάτι, ευτυχισμένη που μοιραζόταν τις παραστάσεις, τις γνώσεις, τις εμπειρίες εκείνων των ταξιδιών μαζί μας. Μοναχική αλλά όχι απόμακρη, συντροφική αλλά όχι καταπιεστική, ευγενική αλλά όχι δουλοπρεπής, κρατούσε σημειώσεις για καθετί με τη μεθοδικότητα που τη διέκρινε.
Τη συνάντησα ξανά όταν ανέλαβα τη διεύθυνση του 3ου Δημοτικού Σχολείου Ζωγράφου. Εκεί γνώρισα την άλλη Χριστίνα, εκείνη της οποίας το κέντρο της ζωής της ήταν το σχολείο και η διδασκαλία. Αφιέρωνε ώρες ολόκληρες στο τμήμα της, παρακολουθούσε με προσοχή και συστηματικά την εξέλιξη κάθε μαθητή και κάθε μαθήτριάς της, προσέφερε ανιδιοτελώς επιπλέον μαθήματα για να είναι κοντά σε όσα παιδιά χρειαζόντουσαν πρόσθετη βοήθεια, παραμένοντας για τον σκοπό αυτό στην αίθουσά της ώρες πολλές μετά τη λήξη του ωραρίου της. Αλλά και όποτε χρειαζόταν τη βοήθειά της το σχολείο ή κάποιος/α συνάδελφος/ισσα, την έδινε με ευχαρίστηση χωρίς να διαμαρτύρεται.
Ξεφυλλίζοντας τα τετράδια του τμήματος λίγο μετά τη θλιβερή είδηση του θανάτου της, ανακάλυψα την παιδαγωγό που ενώ πολύ προσεκτικά διόρθωνε τα λάθη των παιδιών, πάντα υπέγραφε με ένα «θαυμάσια», «φανταστικά», «υπέροχα», επιδιώκοντας να τα ενθαρρύνει στην πορεία τους στη γνώση. Την παιδαγωγό που πάντα μου ζητούσε να συζητήσουμε το τι θα έπρεπε να κάνουμε για όσα παιδιά δυσκολευόντουσαν και της οποίας η επάρκεια έγινε αμέσως αντιληπτή και από τον διάδοχό της στο τμήμα, όταν ανέλαβε τους μαθητές της όσο εκείνη έδινε την τελευταία της μάχη. Έτσι άοκνα, υπερήφανα και με αξιοπρέπεια τίμησε για πάνω από τριάντα χρόνια το έργο που της ανέθεσε η πολιτεία.
Εδώ και έναν μήνα αγωνιζόταν για τη ζωή. Μέρα τη μέρα περιμέναμε να βγει νικήτρια. Δεν τα κατάφερε. Έφυγε από την πρωτεύουσα ταξιδεύοντας για τα πατρώα εδάφη, τους Σελλάδες Άρτας, τον τόπο που ονειρευόταν να γυρίσει για να κλείσει το πιο σημαντικό ίσως κεφάλαιο της ζωής της: τη διδασκαλία.
Θα τη σκεπάσει εκεί η γη που τη μεγάλωσε.
Θα τη σκεπάσουν όμως και οι σκέψεις όλων όσων τη γνωρίσαμε.
Κι αν η ζωή μας είναι χαραγματιά στον χρόνο, εκείνη της Χριστίνας ήταν το βαθύ αποτύπωμα της δασκάλας.
Από όλους/ες τους/τις εκπαιδευτικούς του 3ου Δημοτικού Σχολείου Ζωγράφου, τους μαθητές της και τους γονείς τους, καλό ταξίδι Χριστίνα.
Ο Διευθυντής του Σχολείου
Πολυχρονάκης Γρηγόριος
